Özcan Erdoğan’ın hazırladığı ‘’Dahiler ve Aşkları’’ kitabının önsözünde der ki ‘’Bugün bizim için önemli olan; dünyayı kasıp kavuran her türlü savaşın nesnesi durumuna düşürülen ve üzeri kapanan insanın aşktan umudunu kesmemesini ona hatırlatmaktır. Hala yaşanması mümkün olabilecek aşklara öyle çok da uzak olmadığını göstererek, bir dahi’den tutun da kapı komşumuza varıncaya dek her insanın yaşadığı/yaşayabileceği aşkla/aşklarla olan akrabalığımızın altını çizmek, insanın insana olan o insanca yolunu açmaktır. Çünkü o henüz atılmamış adımlara olan inançtır aşk.”
Karl Marx’dan Virginia Woolf’a, Charlie Chaplin’den Yahya Kemal Beyatlı’ya kadar dahilerin aşkı hep romantik değil, mutluluk kadar yoğun bir acı da var. Üstelik kitap aşkın öznesine hep insanı işaret etse de, insanın tüm tutkularının ve arzularının da aşkın birer nesnesi olarak bu mutluluk ve acıda rol oynadığını ustalıkla anlatıyor.
Benim için aşk ve onun daha dingin ve daha uslu olan hali sevgi de türler ve cinslere indirgenemeyecek kadar öznesi ve nesnesi belirsiz, çerçevelenemeyecek kadar karışık ve sınırsız kavramlar. Yaşamın en temel gereksinmelerinden biri olduğu kadar; yokluğunda özleme ve nefrete dönüşebilen, ölümün karşısında bir ağıt, kucaklamanın köşesinde karşılaştığınız bir duvar, sıradan bir dokunuş, bazen hiçlerin ortasında kendimize doğrulttuğumuz bir silah, uzun bir yolculuk, çok beklediğimiz bir durak olup, adını koyduğumuz anda değişime uğrayan bu kavramları betimlemeye herhangi bir sanatın muktedir olduğunu sanmıyorum. Ancak sanatın bu kavramların yarattığı duygularla başa çıkmamızı sağladığından eminim.
Dünya üzerinde her türlü savaşın karşısında umutla direnmek ve yeni adımlar atma cesaretini göstermek için yılın 365 günü çokça düşünmek ve bu kavramları tüketmeden hep üretebilmek dileğiyle…
