Fotoğraflar: İğneada Longoz Ormanları
Benim sözlerim havada uçup gitti, geriye başa çıkamadığım bir hüsran ve çaresizlik tortusu bıraktı.
Ekosistemde yer alan, zamanında sesini duyamadığımız her canlı ve cansız için sözü Halil Cibran’a bıraktım…
Ot bir güz yaprağına dedi ki,
Düşerken çok ses çıkarıyorsun!
Kış düşlerimin hepsi uçup gidiyor.
Yaprak kızgınlıkla,
Soysuz ve barksız yaratık!
Şarkısız, huysuz şey!
Sen yükseklere ulaşamazsın ve şarkı da söyleyemezsin.
Sonra güz yaprağı toprağa uzandı ve uykuya daldı.
Ve bahar geldiği zaman tekrar uyandı.
Ve artık bir ottu.
Ve sonbahar geldiğinde ve kış uykusu bastırdığında ve üstüne havadan yapraklar düşmeye başladığında
Kendi kendine mırıldandı,
Ah bu güz yaprakları!
Ne kadar çok gürültü yapıyorlar!
Bütün kış düşlerim uçup gidiyor’
(Halil Cibran’ın ”Deli” kitabından)
