Akşamın dokuzuydu. Adamın biri acılar içinde, gargara yapan birinin ifadesiyle Aksak Yokuşu’nda karşıma çıktı. Yorgundu, çelimsizdi, hafif kamburuyla içinde hayat yokmuşçasına ses çıkarmadan ağır ağır yürüyordu.

O’nu gördüğümde bacaklarım titremeye ve birden hırıltılı nefes almaya başladım.

Sert ve şiveli bir dille bana “Ne korktun mu “dedi. O anda tüm bedenimi testereyle kesiyorlar sandım. Karanlıktı her yer, soğuk ve ıssız… Geldiğim yola bakarak, yüzümdeki gerilimi saklamadan.

“Neden korkayım ki?” diyebildim.

Yokuşta karşımda duran o kaba suratlı, elmacık kemikleri çıkık adam birden bana gülümseyerek “Korkak, tehlike olmadığı zaman yumruğunu sallar der Goethe. Sen hiçbir zaman korkak olma evlat“ diyerek yokuşu çıkmaya devam etti.

Hissizleştim, rüzgârın buzu yüzüme vura vura koşar adım uzaklaştım gölgesinden…