Rock’n Rast

Kız çocuğu maçtan anlamazmış. Pah! Nasıl yani. Kültürlü kız olayım diye, kaç bin beş yüz kursa yollanayım, elime zorla, dikiş nakış tutturmadıkları kalsın, spordan habersiz kalayım. Yok, öyle ülke dedim. Varsa da ben gitmem.

‘Peki’ dedi annem. Basket yerine futbol oynayacaksan, ud çalmayı da öğreneceksin.

Pardon! Ne udu ne ufosu?

‘Arkadaşlarım duyarsa, beni İstanbul dışında bir okula gönderirsiniz’ dedim, dinletemedim. Tanrım, anaların çocukları dinlediği bir memleket yok mu?

Nalân diyor ki bir ara onunkiler ‘bale’ diye tutturmuşlar.

Her gelenin önüne, ‘hadi kızım, oyna kuğunun ölümünü’ diye çıkarıyorlarmış.

‘Ayağımı kazayla kırmasam bu işten sıyırtamazdım’ diyor kızcağız.

Eeee, ben nasıl sıyırtacağım, kafayı sıyırmadan?

Kolu kıramam, sınavlar var. Ud Hocası, yılacak gibi değil, koma ses diyor, başka bir şey demiyor.

‘Dersler çok yoğun anne, ikisi zor geliyor’ dememe kalmadı, ‘futbolu bırak o zaman’ dedi. Bırakamam, hem hocaya, hem futbola bayılıyorum. Annem farkında değil. Hoca da tabi.

Ud dersinin notaları, akortları… Makamların suyu çıktı, bizim hoca ‘Dede Efendi’ dedi, başka bir şey demedi. Ne efendisi kardeşim, düş yakamdan, kalecin olayım.

Annemciğim, sıkı takipte. Kaçarım yok. Altı kapıya geldim.

Hoca demiş; ‘ işin inceliğini kaptı.’ Öyle mi bilmem ama notaları anlar gibi oldum en azından, farkındayım.

Yalnız, o eski şarkı sözlerini anlamıyorum, siyah beyaz film gibi. Tatsız yani.

Aştık bunu da çaresiz derken, amcamlar geldi Edirne’den.

Bizimkiler kaş göz: ‘Hadi kızım.’

Durum ofsayt, karambolde gol geliyor. Koca ud kucağımda, ahalinin gözü bende, başladım çalmaya.

Rock, meğer ne güzel ses verirmiş ud ile. Bir coştum, pir coştum.

Amcamlar şaşkın, annem dedi: ‘Bu ne?’

Dedim: ‘Ben Hüzzam’dan anlamam anne.

Bu Rock’n Rast, yerse!’