Aşk, kağıttan terlik

Ben, yüzlerce sessiz mermer, bir kaç karanfil ve o çocukluğumuzdaki kayıkçı…

Fış fış kayıkçı

Kayıkçının küreği

Hop hop eder yüreği

Akşama fincan böreği

Yavrum yesin büyüsün…

Sen beni büyüttün de ben herkesten küçük kaldım baba. O kayıkçıyı çağır. Biz, çocuk şarkısında kalalım yine.

Sene 2000’di… Milenyum ile aşk öldü baba. Sen kaçırdın bu haberi. Annemin saçlarını özenle tarıyordun içerde… İnsanların toplu halde elektroniğe bağlanmasıyla çarpıldı Eros ve şarjı bitti. Aşkın algoritmasını çözmektense, kendi hesabının şifresini ezberledi herkes. En çok da doğum yılı güvenli değildi.

Sevmeyi bir çocukluk anısı sandılar baba. Seni tanımadan saçlarımı çok beğendiler.

Yalnızlığıma çare buluştuğum adamlar hesap gelince sordular… Hesabı öderim ama sana mı bana mı gideriz çıkışta? Başa sonu koydular. ‘Süreksiz yumuşak sessiz’ bir tanışma uydurdular. İlişkiye ilişmeden ulaşmanın(!) yolunu buldular. Gurur duy benimle baba. Yalnızlıkla yoksunluğu karıştırmadım hala.

Bu yolda kadınlar da erkekler kadar kalabalık. Eş yok, eşikte sonlanan dokunmalar var. Sokakta kendileri kadar gölgeleri de can cana gezenlerin yerini, tek kullanımlık insanlar aldı. Çift ama kağıttan terlik misali. Hayır, kısmeti kapanmadı kimsenin. Hatta geniş kitlelere açıldık ve işte böyle saçıldık. Aşk sizde kaldı baba; ah o nazlı kıskançlıklar, küsmeler ve eskisinden büyük barışmalar… Hele yerine başkasını koyamayacağına inanmalar, nerede… Bugün aşık dijital bir katalog. Her biri diğerini kısa kısa ısıran anlaşmalı engerek… Bu yılın adı bile ‘kalabalık yalnızlık’.

Çocukluğuma gidelim baba. Kaç balonla ayaklarımı yerden kesebileceğimi hesaplayalım. Kerrat cetvelini unutayım yine. Sen bana pembe şeker al, pamuk ellerinle… Sonra saçlarımı okşa, ben yine uyumayayım baba. Yine o ezgiyi mırıldan, gezelim kayıkçının küreğinde.

Gülşah Veryeri