Katledilmiş tüm kadınlara

Ölülerin ve gölgelerin şiirini söylüyorum

gölgelerin ve de ölülerin şiirini 

biraz daha öteye gitsem yıldızları duyacağım oysa

yıldızları duyacağım

ölüler gibi

karanlıkta ellerini bile kaybeden sen

gölgenden daha uzunken uzakken yokken

karanlıktan korkanların şarkılarını öğren

ölüler de şarkı söyler mi söyler

korkunun kabuğuna saklanır mı gölgeler 

ve sen ne zamandır korkmuyorsun kendinden

ölü müsün gölge misin bilmediğinden

-keşke sana seni gösterebilsem

çevirip çevirip durduğum zaman 

yapraklarını gövdene örtmüşken

yıldızlar diyorum ben

nasıl şarkılar söylüyorlar bir bilsen

ölüm yok gibi

ölüm yok gibi

yok gibi güller

gölgelerin ve ölülerin şiirini söyleyen ben

arsız bir ağzın döktüğü dişler gibi

söylemekteyim şimdi senin gidişini

gül gülden diken çekerken

gölgelerin ve ölülerin şiirini söyleyen ben

söyle, nasıl söz etmem senden?

Salacak’tan yokuştan çıkıyordu gölgen

denizden bir pelerin örtüyordu omuzlarını

asi buklelerini gizleyen aya bakıyoruz beraber

isteyerek şehla

isteyerek karanlık 

raks ediyorken

dan ediyorken

İstanbul gibi bir şeyden konuşuyoruz 

hangi zamanın kadınları olduğumuz artık önemli değil

çünkü

güllerin ve bazı kadınların gölgesi olmaz!