Ressam: Nesteren Silivrili

Ne kadar sürer bilmem ama bir gün gülecek. çağın kör pencereli avlusunda ağlayan sarı çiçek gülecek.

Aldanırsın. Aldatırlar. Bir annenin emeğini yok sayar öz çocukları. inanmaz ve yapraklarını yırtarsın geçmişin.

Dünya kör. Denizler utanç dolu. Sınırları reddeden kuşlar ağlıyor. İnsan suskun. İnsan acının rengine kör. İnsan ölümlü. Keder ölümsüz geziyor bu gezegende.

Bu kadar yalnızlık ayıp değil mi?

Nedir o zaman yaşam. bozuk çarpım tablosu. kırık bir ayrılık türküsü. ya da kara toprakta biten bir hiç. bir avuç kül. sessizlik en çok sevgisizlik.

Herkes haklı ama. sahipsiz dalgalanıyor bazı bayraklar. dünya denen açık toplama kampında. kimsenin eli titremiyor dostun boynuna kan kuşağı bağlarken.

Bir kuş bakışı uzaklığında insan. kavuşamıyor sevdiğine. Mardin’e kalkan uçağı kaçırıyoruz hep.  bavulsuz bir masada. bir bakışın şefkatine hasret gidiyoruz.  ana ocağı külünde pişen o ayva kokusu o kadar uzak ki hatıralarımıza.

Kabalığı her gün yüzümüze çarpan günlük hayatın cehennemi boğuyor yeryüzünün altın kalbini.

Umutsuzum. bir elim intiharın kapı kolunda. bir elim çok kilitli bir duvara çarpıyor. Durmadan. Umut ketum.

Ve sonra. sarı bir tel düşüyor kaçak gecesine kederin. Evrene dağılan koca bir yalnızlık. Zıpkın dilin altından giriyor. Konuşmasın diye ölümün gözleri.

Sonra yorgun mezar taşlarında taziyeler. Çelenkler çok renkli. İnsan yaşamın yalnızlığında ölümün yalnızlığını izliyor o cam kafesten. Herkes yerinde yer değiştirmek üzere. bir kalp nasıl çarpar göremeden bir başkasının kaderini bilinmiyor.

Ne kadar sürer bilmem ama. bir gün hesap soracak denizin mavisinde kayboldu sanılan bir tel sarı saç. bütün bayraklara hesap soracak sınırsız sevenler.

İmdi. Belli belirsiz. batan gün gibi ama orada

Yelda Karataş

*Şiirin ismi ressam Nesteren Silivrili’nin bir tablosundan alındı: Bir denizin kara mavisinde kaybolan göçmen bir kadının sarı saç telleri: Belli belirsizdi ama oradaydı.