İstanbul’da yaşamak için çalışmak- çalışmak- çalışmak zorundasınız. İstanbul’da sadece sanatınızı icra ederek yaşamanız zor. On altı milyonun üç milyonu ve artı üst orta sınıfı da dahil edersem yaklaşık altı milyonu sizce oyun izliyor mu? Alt orta sınıf o salonları dolduracak ilgiye açlığa sahipken ayakta kalabilmek için çoktan vazgeçti sanatla ruhuna şifa bulmayı; senede bir ya da iki oyun belki izliyordur. Tiyatro izlemek bir anlamda da sosyal bir etkinlik. Oyuna bir arkadaşınızla sevgilinizle gidersiniz ve oyun sonrasında oyun ile ilgili sohbet edersiniz; bu oyun öncesi ve sonrası da tiyatro etkinliğine dahildir. Sanatla şifalandığınız şahane böyle bir etkinlik her yurttaşın hakkıdır. 

Tiyatro Sanatı on altı milyonun hakkıdır. Yediden yetmişe herkesin. Sosyal sınıfının ne olduğuna bakılmaksızın her yurttaşın hakkıdır. Ama bizler ayakta kalmak için sadece yaklaşık o altı milyon kişiye ulaşmak, ulaşabilmek için büyük eforlar sarf ediyoruz. O altı milyon kişinin kaçı tiyatro izleyicisi (Türkiye’de oyun izliyor) bilmiyorum ama yaşam tarzları olarak ‘markalaşmaya’ önem verdiklerini tahmin ettiğim için oyun seçimlerini de oyunun oynandığı mekanları da ona göre seçiyorlardır diye düşünüyorum. Yani eskinin salaş İstanbul Tarlabaşı’nda yer alan İstanbul Sanat Merkezi gibi bir mekân bugün nerede olurdu hayal ediyorum ve o altı milyon bugün öyle bir mekâna gelir miydi gelmez miydi düşünüyorum. Elbette Mısır Apartmanı’nda ya da Beyoğlu’nun o enfes binalardaki bir katın tiyatro mekanına dönüştüğü ya da şu son birkaç yılda İBB’nin kültürel miras, tarihi ve kültürel çeşitliliği ortaya çıkartmak için yaptığı çalışmalar neticesinde ya da İKSV’nin festivalde Beyoğlu’nu canlandırmak üzere yaptığı girişimler neticesinde bu mümkün. Ama sorum şu: 90’ların Tarlabaşı’na tekabül eden,  İstanbul’da bugün neresiyse, oraya oyun izlemeye gelir mi gelmez mi seyirci?

Aklımda deli deli sorular… 

Geçenlerde bir arkadaşımla sohbet ederken hayatta yapmak istediklerimizi, hayata geçirmek istediğimiz projeleri konuşmaya başladık. Açıkçası biraz buruk bir konuşmaydı benim açımdan. Çünkü her ikimizin de kafasında yapmayı planladığı bir değil, birkaç proje vardı fakat bunları konuşmaya  başlarken ne kadar tutuk olduğumuzu fark ettik. Aslında bizim bunları gerçekleştirebilecek potansiyelimiz, enerjimiz, takatimiz olmadığından değildi bu. Gerçekleşebilmesinin imkansızlığını düşündüğümüz hatta bildiğimiz için kolumuzun kanadımızın kırıldığı hüzünlü bir durumdu. 

Bir projeyi hayata geçirme noktasına gelene kadar düşünsel yolculuk öylesine büyük bir zaman alıyor, çalışmalar araştırmalar derinlemesine bir yolculuğu gerekli kılıyor ki… Oysa şunu da biliyoruz: Bu yolculuğun sonunda bu projenin gerçekleşmeme ihtimali artık bizler için çok büyük. Öyle hayat geç(e)meyecek artık… Bir projenin düşünsel yolculuğunu başlatmak da sürdürmek de anlamsızlaşıyor ve içimizde büyük bir boşluk oluşuyor. Bunun bir çok sebebi var ama en temel sebeplerinden bir tanesi ekonomik olarak bir çöküşte olmamız. ARTIK bu projeleri hayata geçirecek bir finansal güce sahip değiliz. Bu projeleri destekleyebilecek yapıların da olmadığını biliyoruz yani bu projelere destek verecek ‘sponsor’ bulmak İMKANSIZ. Zaten bu sponsorlar da yine o yüzde yirmilik kesim yani gelirin yarısına sahip kesim olmayacak mı? Onlar bir tiyatro oyununa sponsor olmayı neden istesinler! Bu kesimle masaya oturmanız, projenize ikna etme aşamasına dahi gelmeniz söz konusu değil.