4. Sayı

Levent Karataş sevgili abim, otuz üç yaşında ölen dayım avukat Cemil Baranoğlu’nun ardından “canım çıksın Cemil,” diye bayatı eder annem dünyanın döndüğüne inancımın sağlaması dayımdan ayırmadığım seni düşününce ben “canım çıksın Ahmet abim,” diye bayatı ediyorum tüm kuşaklar tüm zamanlar için geniş zamanlı bir olağandışılık yarattın evvel zamanlarımı anlatmak için ustam diye tanımlarım seni insan doğanın eşsizliğiyle gülen yaratılmışların en umutsuz, en şerefli işçisi sen dünyalara gerçekler üstü sorular mirası bıraktın Ankara’dan İstanbul gurbetine   “Sana artık Ahmet Erhan diyorlar,” dizesini tekrarladıkça semazen gibi döndüğünü hayal ederim kimsesiziz çığlıkları atıyoruz kimse kapımızı çalamıyor yalnızlıktan yoksulluktan konuşuyoruz üstümüze silah doğruluyor halkların…