Amadeus filmini öğrencilerime, kültür ve sanat derslerinin yanısıra, yönetimin incelikleri konusunda da ruh açıcı diye hep izlettim.

Aşağıdaki bölüm Amadeus’tan. Lütfen bir kaç dakika ayırın, aşk hatırına o dilinizden düşürmediğiniz ve yaşamayı beceremediğiniz…

Bazıları unutuyorlar, ruhu büyük sözleri, sesleri, renkleri, mekanları ve insanları…. Siz unutmayın çocuk kahkahalı Mozart aşkına.

Çalmaz çırpmaz. Orijinaldir o, biriciktir yolunda. Bunu Camille, Wirginia, Hypatia…. gibi büyük yürekli kadınlarda da gördük.

Çocuk kahkahası ve arsızlığı şaşırtıcı Mozart’ın Requem’ini dinlemeden ölmeyin. Belki şair doğmanın anlamını daha iyi anlarsınız. Şairi vasatyazıcıdan ayıranı da.

Çocuk kahkahası ve hiç de ağırbaşlı olmayan kişiliği ile, delirtici bir sanatçı sıradan besteciler için Mozart.

Deha tadını çıkarır.

Gencecik yaşta bu dünyayı terk eden bu büyük dehayı saygıyla anıyorum. Salzburg’taki küçücük evini gördüğümde ne çok şaşırmıştım, ruhun mekanı olmadığını birden hissettiğimde…. Shakespeare’inin evini gördüğümde de öyle oldum. 

Hiçbir sanatçı diğeriyle yarışmaz, ölümle yarışır ama.

İki dize yazmak için çok sıkıntı çekenler, yazabilenlere aynı öfkeyi duyuyorlar.

Kuşkusuz, ölüm adına da.

Sanatı bir yarış arenası sanıyorlar. Oysa maratoncular saate bakmaz diye duymuştum. Diğer koşanlarla da yarışmazlar. Sanatçının etiği farklıdır sporcunun olduğu gibi…

Unutmadılar biliyorum.

Yaratıcılığın bedeli yani sanatçının yaratırken yaşadıklarının bedeli çok ağır bu dünyada. Bunun maddi zenginlikle ilgisi yok… Ruhun sürekli derinleşme tutkusuyla ilgisi var. Yaradılışla ilgili, sıradan bir yeteneğin anlamadığı…