Seni, kendi aydınlığında büyüten bir anne, yavrusunun kendi başına uçmasına izin vermeyen bir kumrunun ta kendisidir. İlla ki birilerine yem olur o çocuk… Seni kendi karanlığına şefkatli kollarıyla iten bir anne kanatlarını fark etmen için popona vurandır. Kendi ışığının gölgesinde kalmayı seçme cesaretini göstermediğin sürece, her elektrik kesintisinde ‘anne’ diye ağlarsın. Büyümeyi seçmediğin sürece mızmız gözyaşların kesilmez.  

 Büyüme sürecinin sancısı aşkla dindirilmez. Şimdi sen ayaklarıma kadar geldin… her adımına sağlık… ama bizden olmaz. Çünkü ben annen değilim.