‘birer kalp bıraktılar bize kırık/ ömrümüzce gözyaşı döktürecek. C. Sıtkı Tarancı’

İçinde koşmak isteyen

yılkı atları

gerçeklerin,

dönüp durdukça

ağırküre’nle

gözlerinin kara’sında

şahlanır

ağır kayıplarınla

,

İnsan unutur mu

unutmak istediğini

unutur bildiği gerçeği

dönüşüp duran zamanla

rüzgârın şahlandığı anılar

yeleleri’nde kaybolur

gri mavi

uzak ufuklarında

.

Ellerimde olsa

toprak bir silgiyle

yılkı atlarından kalan

tozu dumanıyla

gri bir Ah ile

silerdim

Ah ellerimde olsa

mavi bir Ah

,

Böyle öğrettiler bize

bir zaman büyüklerimiz

çocukluğumuz

ellerinde onların

büyü-lendi

istesen de istemesen de,

böyle öğretti

büyüklerimiz bize

yanmaz ruhumuz

ateşle kül olmaz

gömeriz toprağa

toprakla geleni

-çocukluğumuz dahil-

.

-II-

Unutmak mümkün mü

toprağın sildiği-ni

akşamın hüznü

dolunca göz çukurlarımıza

kapanınca ruhumuz

gökyüzüne topraklarla

-istesen de istemesen de-

gelince ayrılık

doğduğun saatlere dönercesine

bir korkuyla

çocuk sesin ağlarken

karanlık ve yalnızlığında

,

bilsen de bilmesen de

sözcükleri-ni

gri bir Ah ile

konuşur içinde

yutkunup dilini

unutup aklını

boğum boğum

yedi düğüm

boğazında tümceler-in

,

Böyle öğrettiler bize

bir zaman büyüklerimiz

yanmaz ruhumuz

ateşle kül olmaz

gömeriz toprağa

toprakla geleni

sessizce

-çocukluğumuz dahil-

.

-III-

Elimde olsa unutturmak

çocukluğunu

hissedince

çocuk kalbinde

bir şekilde yandığını önce

oyuncakları oyunların

yanan kül olan

parlak ateşler içinde

çocukluğundan kalan

yabani ruhun

yılkı atlarının yelelerinde

atlayıp çitlerin üzerinden

koşmak istercesine çayırlarda

bir büyü gibi

uykusunda rüzgârın

büyü-r-sün

,

işte o saat

istenmeyen ateşlerde

yansan da

kül olsan da

her şey her şeye dönüşür-

-se de

mavi bir Ahh’la

ellerimde olsa

gömerdim tüm gerçekleri-ni

büyü-k-lerin

.

Sev-i-nç-i-nan-öz