Sevgili Zehra,

Herhalde yazışmaya başladığımızdan beri en zorlandığım mektup bu olacak. Kafamı toplamak yoğunlaşmak o kadar zor ki, özellikle şu günlerde her sabah yeni bir gündemle uyanmak, daha bir travmayı atlatamadan ikincinin ya da politik anlamda yeni bir olumsuz gelişmenin sarsıntısı bazen dayanılmaz oluyor. Her ne kadar bu toplumda büyümek acılara, olumsuzluklara ve her türlü çarpıklığa karşı bağışıklık kazanmamızı sağladıysa da bu sefer gerçekten çok zorlandığımız bir süreç yaşıyoruz. Deprem gerçeği tüm toplumu altüst etti. Artık aşıların da yetmeyeceği daha radikal çarelere gereksinim duyduğumuz, sözün bittiği değil asıl şimdi başlayacağı bir noktadayız sanırım.  

Günlerdir televizyonun başında önce “donma” daha sonra bir şekilde harekete geçme ve dayanışma ruhuyla bir ay geçti. Bu süreçte ne kadar farklı duygular ve empati yoğunluğu yaşadık! Ama düşüncelerin devreye girdiği ve billurlaşmaya başladığı noktada acı, üzüntü ve çaresizlik öfkeye evrildi. Ben bu öfkenin tüm toplum için sağlıklı bir öfke, bir uyanma anı olduğuna inanmak istiyorum. 

Aslında bu güzel coğrafyamızı depremlere borçluyuz. Ama ne yazık ki güzellikleri tüketmek, doğaya kulak vermeden yaşamak, betona taparak ranta teslim olmak, bu kadim toprakları ve o coğrafyadaki zengin kültürümüzü bir anda yok olma noktasına getirdi. Benim en iyi bildiğim şehir Antakya’ydı. Antakya’da yaşadığım kardeşlik duygusunu hiçbir şehirde hissetmedim ben. O halkın özgün yapısı, farklı kültürlerin, dinlerin bir arada barış içinde yaşaması ülkemiz için ne güzel bir modeldi! Orada gençlerle ve çocuklarla yaptığım sanat ve tiyatro çalışmaları, yöre halkının duyarlılığı günlerce etkiledi beni. Hiç unutamadığım bir şehir oldu Antakya, özlediğim ama bir kez daha gidecek fırsat bulamadığım… Şimdi anılarda kaldı. Yaşanmışlıklar anı olabilir ama coğrafyalar şehirler anı olur mu? Gidemeseniz de orada olduğunu bilirsiniz. Birkaç şey değişse de koskoca şehirler, kasabalar kültürleriyle birlikte tamamen değişemez ki ama bu sefer maalesef çok farklı. İçim acıyor. Toplumsal travmalar kişisel hayatlarımızı, iç dünyamızı daha da kırılganlaştırıyor. Etrafımdaki herkes bir anlamsızlık ve mutsuzluk sarmalı içinde. Çünkü hepimiz aslında birbirimize, diğer canlılara hatta taşa, toprağa, suya o kadar bağlıyız ki! Fail hep insan gibi görünse de yanlış yaptığımızda eylemsiz sandığımız taşın toprağın, suyun failliğine tanık oluyoruz. Biz onlara ne kadar haşin davranırsak ve kendimizi üstün görürsek karşılığı çok daha ağır olmaya başlıyor. Antroposen çağının bir an önce bitmesi ve eko kırıma son vermemiz gerektiğini ağır yıkımlarla, çok acı derslerle öğreniyoruz. Tabii ülkemizde bir de var olan tek adam iktidarının, merkezileştirilmiş ucube bir sistemin ve yarattığı beton sevici kültürün bu sürece katkısı büyük. Sosyal devlet olamamanın yükü, eğitimin içinin boşaltılması, bilimin, liyakatin ve adaletin can çekiştiği bir ülkede nefes almaya çalışmanın ağırlığını yazmama gerek yok. Ülke olarak entübe edilmiş gibiyiz.  

Şubat boyunca zaman donmuştu benim için, çok zordu ama şimdi yine akıyor ve Bahar geliyor. 

Bahar İsyancıdır 

Mart ayı benim kişisel tarihimde çok özel bir ay. 5 Mart yani bugün benim doğduğum gün, 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü, 15 Mart kızımın doğum günü ve son olarak 27 Mart çok severek emek harcadığım tiyatro sanatının varlığını kutladığımız Dünya Tiyatrolar Günü.  Yani sevdiğim ve emek verdiğim ya da isyan ettiğim, uğruna mücadele ettiğim her şeyi bu ayda kutluyorum. Üstelik doğanın uyanışı da bu ayla birlikte başlıyor. Bazen “kazma kürek yaktırsa” da biliyoruz ki artık geri dönüş yok, Mart ayıyla başlayan sıcak ve aydınlık günler gecenin karanlığını yırtacak. 

Bu nedenle artık kendimi biraz motive etmeye, yapabileceklerime odaklanmaya ve yeniden başlayabilme gücü toplamaya çalışıyorum. TEB Oyun dergimizin hepsi kadın olan emekçileri dergiyi bugün sosyal medyada paylaşarak bana en güzel hediyeyi verdiler. Yine benden 29 yaş büyük annem ve 29 yaş küçük kızımla birlikte doğum günümü onların güzel enerjisiyle buruk da olsa kutlamaya çalıştım. 

Kanarya Adaları seyahatine gelince, şu andaki durumumda o kadar uzak bir hayal ki, ama benim için toplayacağın güneşe asla hayır diyemem, ne güzel bir hediye… Bir de seni orada düşünmek içimi ısıtıyor ve senin adına da mutlu oluyorum. Yaşadığın bireysel sorunları, çıkmazları da bildiğim için bir anlık nefes belki sana uzun bir süre dayanma gücü verecek. Tabii yaşadığın kaygılar özellikle de ev konusu hepimiz için geçerli maalesef. Bu konuda İstanbul’da yaşayan birçok kişi gibi benim de durumum benzer. Güvendiğimiz, kendi huzurlu alanımızı yaratabildiğimiz bu beton yığınlarının kaderi ne olacak? Benim gidebileceğim başka bir ev, ülke de yok. Bu açıdan biraz daha şanslısın diye düşünüyorum. Her zaman Almanya senin B planın. Tabii bir yandan deprem bölgesinde yaşananları düşününce çok insani olsa da bu kaygılardan bile utanıyor insan. Oralarda hala en temel gereksinimler, insanca yaşama koşulları bile sağlanamamışken, bizler sıcak evlerimizde kaygılıyız. Ama en azından gelecekte – tabii böyle bir zamanımız kaldıysa- güvende hissedebilmek için önlem almak gerekiyor. Ve   bu güzel şehrin uzun sürse de depreme dayanıklı hale gelmesi gelecek kuşaklar için çok anlamlı geliyor. Ben toplumcu bir bakış açısına sahibim o nedenle her alanda mücadele daha kaç kuşak sürecek bilmiyorum. Ama hiçbir toplumcunun hele bizim gibi ülkelerde umudunu kaybetme lüksü yok.