Acılar geçmiş olmuyor.

Çok fırtına görmüş kalpler acı ve kederin hüznüyle şaşkın

Depremde olanları iştahla anlatan spiker sesleri, 

her ayrıntıyı dakikalarca haberdar etme derdinde 

birbirimizi anlamaya zaman var mı 

yorumlamaya uğraşıyoruz nar tanesini

okyanusların tuzunu

ve gözlük numaramızı aynı çantanın içinde sokuyoruz ömrümüze

bankalar kutluyor yaş dönümlerimizi maille

bir çiğdemin yüzündeki güzellik köşe penceresinde mahzun bakıyor 

kalbimize vahşeti sokan kameralar 

yürek kardeşi olamadığımızın toplumsal çığırtkanlığı

Sevgi yok artık iki yabancı arasında 

Gerçekten yok

Fotoğraflar kadar sevinçliyiz hazırlanıp durduğumuz o an kadar zavallı

Her acı kurtulmanın onay tahtası 

Üzülüyoruz, hep üzülüyoruz 

çok üzülerek felaketlerin sırtını sıvazlıyoruz

bir gecelik uykusuzluğa neden oluyor  acının ilk dalgası komşu evde

ve yalnızlığı biraz daha çoğalıyor bir avuç insanın sadece

Bu ruhumuzu sallayan depremde, soran, sarmalayan insanlara

bizi hala sevebilen köpeklere ve cümle mahlukata  müteşekkirim

Hani dediği büyük yürekli o şairin

‘vazgeçtim bu dünyadan dünyamdan geçtim ama…’

Yelda Karataş