
–Bedros Dağlıyan’a
‘Sinemi deler avazın
Turnam senin sunam senin’
Âşık Veysel
Ey Gomidas,
Toprağın kardeşliği
Turnaların teline karışan billur tanesi
O hevesli ellerinden dökülen her nefes
Önünde diz çöktüğüm insan sevgisi
Ey Gomidas,
Ey, hüznün o çok sesli ustası
Bülbülün hançeresindeki sırrın ışığı
Acıyla beslenmiş tarihin suskun yüzü
Soruyorum: Neden!
Dağların yaban atlarından sorumluydun sen
İstanbul’un taşlı yollarından
Vakitsiz güvercinlerin kırık kanadından sorumluydun
Kütahya’nın çocuk çinilerinden
Ah! O türkülerini solduran gecenin kâbusu
Dostun bir elinde gül, birinde ihanet kabzası
İnçu! demeye artık dilim varmıyor
Göğsündeki yangından tutuşuyor gözlerim
Gomidas susuyor, kalbim avaz avaz; Gusan esir yurdunda
Dle yaman iktidar, dle yaman hatıralar
Ey Gomidas,
Sesini teslim alamaz hiçbir yalan
Gerçeği senin dilinden söylüyor hala Üsküdar.