–Bedros Dağlıyan’a

‘Sinemi deler avazın

Turnam senin sunam senin’

Âşık Veysel

Ey Gomidas,

Toprağın kardeşliği

Turnaların teline karışan billur tanesi

O hevesli ellerinden dökülen her nefes

Önünde diz çöktüğüm insan sevgisi

Ey Gomidas,

Ey, hüznün o çok sesli ustası

Bülbülün hançeresindeki sırrın ışığı

Acıyla beslenmiş tarihin suskun yüzü

Soruyorum: Neden!

Dağların yaban atlarından sorumluydun sen

İstanbul’un taşlı yollarından

Vakitsiz güvercinlerin kırık kanadından sorumluydun

Kütahya’nın çocuk çinilerinden

Ah! O türkülerini solduran gecenin kâbusu

Dostun bir elinde gül, birinde ihanet kabzası

İnçu! demeye artık dilim varmıyor

Göğsündeki yangından tutuşuyor gözlerim

Gomidas susuyor, kalbim avaz avaz; Gusan esir yurdunda

Dle yaman iktidar, dle yaman hatıralar

Ey Gomidas,

Sesini teslim alamaz hiçbir yalan

Gerçeği senin dilinden söylüyor hala Üsküdar.