Anılarına yer bulabildiğin mekândı memleket. Havanın ıslak toprak koktuğu zamanlardı. Toprağın ve yaprakların rengi aynıydı. Ufuktaki kızıllık yerini zifiri karanlığa bırakmıştı. Ay, tek ve çok daha parlaktı.

Karanlıkla yalnızlık birbirinin öteki adıydı. Tasasız uyuduğum evler geldi aklıma. İp gibi uzayıp giden yollar geliyordu aklıma.  Orada yıllardır dağ başlarında yakılan çoban ateşlerini harlamak için dağları sırtında taşıyan insanların yorgunluğundan ve olası yalnızlığından söz edenler vardı. 

Tütün yüklü katırlar Fırat’ın delice akan sularının sakinleşmeye başladığı yerlerden biri olan Hadro’daki derme çatma sallarla karşıya geçer, Siverek’e giderdi.