Gülşah Veryeri

Bir kaşık salep ile bir litre manda sütünden yaparım… Az şeker. 40’tan sonra ‘vaz şeker’ ya hani… 

Dondurma tesadüfen bulundu biliyor musun; pirinçle süt karda unutulur. Biri biriyle birleşir filan… Yanlışlıkla annemin hamile kalması gibi… Babam unutuverir hanımının içinde beni. İstemeden gibi ama tesadüfen yani. Dondurma gibi soğuk ama tatlı bir son olur. Öyle dediler. Hani biz önce isteyerek yeriz sonra kalorili diye pişman oluruz ya. Yoksa tersi miydi?

Babam hep erkek ister. Kakaolu değil de vanilyalı ister gibi. Çaresizlik yavaşlatır sevmeyi. Dondurma da yavaş olur aslında. Buzluktan çıkartıp çıkartıp kaç kez baştan karıştırdım bir bilsen… Kız olunca babam da karıştırmış işte.

Önce süt, salep, şeker; tencerede kaynatırım. Aynı konudan söz etmek anlaşmak değildir ya. Süreci vardır. Muhallebi kıvamına gelinceye kadar beklerim… Sonra mikserde köpürte köpürte karıştırırım. Babam da beni ilk gördüğünde konuları karıştırır… Onun köpüğü erkek işte.

Dondurma servis kaşığı bu… Kurabiye kalıbı da denir. Benim adım gibi. Fadime ama Fadiş de denir ya… Çelik kalıp çok iyidir. Kaşığının vidası, plastik tutma yuvasında yalama olmuş. Kırık yani. Hani kırık da olsa kalp atar ya… O hesap. Sadece çelik paslanmaz ama kalp öyle değil. Paslanır işte. Yusyuvarlak  top olur bak şimdi. Aslında gülüm kaktüs arasında, dikenim dil yarasında. Benden sonra tüm çocuklar vanilya… 

Çok sert oldu, dondurucuya atmadan evvel az mı karıştırdım ne? Ay çıktı yuvadan servis kaşığı, ziyan oldu emeklerim, düştü hepsi yere… Annem de düşsün bu kız bebek diye bekler… Ve düşmem. Sevmişler sonra beni. Öyle dediler… Her şeyi ziyan ediyorum işte.

Bu süpürge ıslak kuru. Her şeyi cürk cürk çekti bak içine. Orkide küstü mü içinde! Yalanın gerçek yüzü vardır, edilen sözün de bir özü. Hakkını iade ettiği zaman gerçeği görür insan. Anılarımın yüzü kızardı, dondurmamın şekeri de azdı… Manda sütü alırım ben yine. Salep de pahalı. Kız çocuğu çok masraflı.

Gülşah Veryeri