Acıya kapattılar insanı

Biz açtık. Gördük kışın açan çiçekleri

Aldanan derler onlara her bir yüzyılda güneşe sıcağa ve yalana kanan.

Ak ya da kızıl olabilir

Dağların bin türlü hali var. Mor bakar inanmazsın

Delidir dağlar

Işık kırılır. Renk değişir. Çerçevesini kıran bir tablo

Güneş dışarı çıkar

İki belik akar taşlara vura vura başını

Ters yüzer balıklar gibi bazı umutlar

O sularda yıkanır yolunu bilen kadınlar kısa saçlı uzun soluklu. Yüreği mavzer

Sevgiyi kapattılar insana

Rahim açıktır. Umudun dölünü beslemeyi unutmadı hiç

Kalbi kırık dalında kekremsi bir erik hala

Dalsız ağaç görmedim deme. Dalın ucunda sabırlı bir filiz.

Vardır!

Peki neden ama sahiden neden

Gözlerini oyuyorlar hep taze baharın

Kız rengi entarilere bağlı dönüyor tarihin kan tekeri

Ve bütün araçlar uçak dahil. Cehenneme çıkıyor

Dişi kalplerin sevince kilitli kapısı. Kaç yüz yıldır

İçeri almıyor duygu adına ne varsa.

Yalanın acısı umuda mı yol açar. Ne büyük yanılgı.

İnsan körleşebilir bazen

Ama aşk öncelikle baharın gözünü açar

Öyle işte güneş doğar, ay batar. Hikâye ip atlar. Çocukluğuna ağlar

Diş kırılır. Kan çoğalır. Bir yerlerde kendini hep hatırlatan bir sızı.

Kalır mı bilinmez taşı deldikçe su çeşme kırılır bazen

Tükürükle silerler yarayı. Akşam baban görmesin için

Gözyaşları içe akar. Gizlenir.

Birleri kalbini açar. İnanılır

Evrenin atlıları koşar, içlerinde memeleri kesik umutlar kılıç sallar

Yazmaz nedense hiçbir kalem tarihin dişi kitabına ilk resmi yapanın ellerini

Kaderini de!

Bildik bilmedik neler olur. ne isyanlar. ne cadılar.

Hiç acılar öğütür hayatın kör eli  ana ocağında

Onlar. Acıya kapatadursun yüreklerini.

Biz hala evrenin ruhunda açan o kış papatyası

Yelda Karataş

Duygularımı Oraya Sakladım, 2024

Scala Yayaınları