Şiir yazılırken tıkanır ya boğazı insanın. Okunurken ölür gibi yapar ya kalbini, vahşetin çıplaklığı yakalayamayınca kelimeyi, barbarlık orda başlar işte. Tenin parçalanır, insan olduğunu unutmamak için.
Mecburi kelimesini de vahşet sayarım ama, insan soyunun her bireyinin bir toplama kampı görmesi şart olmalı. TV nin yabancılaştırdığı ölüm, seyirlik bir manzaraya dönüşerek düşüyor ömrümüze. Gerçekliğini film algısıyla izliyoruz.
Vahşet bizimle dalga geçiyor burnumuzun dibinde. Barbarlığı sürdürenleri durdurmak yerine konuşmak, şiir yazmak, resim yapmak, fotoğrafını çekip ödül almak…. hepsi insan oluşumuza ihanet.
Sadece ‘vah’ etmek ölümlere bizi kim yapıyor, ah bir hayat söylese. Susan barbarlarız biz. Üzüntüsünü dile getiren barbarlarız. Seyirci barbarlar.. Barbarın dik alası suskunlar…
İşte öyle, vahşet yüreğimizden de derin bir yerde olmalı.
Yelda Karataş
Mart, 2022
Y
Yazar
NAZIM HİKMET’İN YOLCULUĞU - HALUK ORAL
Y
KİME KARŞI SES ÇIKARMAK
Y