Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.
Hiroşima’da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kağıt gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
Nazım Hikmet
Serinin diğer yazıları

Savaşsız Bir Gün Olsun Ne Olur!
Yelda Karataş
Kasım 9, 2023

Andrey’in Gökyüzü
Yelda Karataş
Kasım 9, 2023

Kız Çocuğu
Yelda Karataş
Kasım 9, 2023

Mutlu Aşk Yok ki Dünyada
Yelda Karataş
Kasım 9, 2023

Bin Dokuz Yüz Kırk Beş
Yelda Karataş
Kasım 9, 2023