Bu günler zaman ırmağında akıp gidecek.

Biz… sen ve ben nerede olacağız yarın?

Belki soluğumuz deniz kenarında kumları yalayacak,

belki şehrin pis sokaklarında acıdan kıvranacak ruhumuz.

Sen gitmeye hazır,

elini yüreğine bastırarak bir yol ayrımında duruyorsun.

Yol dediğin kum fırtınası, esen aramızda;

havada uçuşan düşler, hayal kırıklıkları.

Yenilmiş ordunun ayak seslerini duyuyoruz, 

dönüp bana “sustur şu gümbürtüyü” diyorsun. 

Kaçmak istiyorsun, bilinmeze, uzaklara,

varlığını oralarda özlüyorsun.

Ben göçmen kuş da değilim, ağaç da,

Köklerimi salamam ki toprağa.

Ruhumu üflüyorum şehrin kirli sokaklarına.

İçimde bir servi esintisi,

Bir sığınak arıyorum öksüz umutlarıma.

Sen ve ben nerede duracağız yarın?

Altında mı billur yağmur damlalarının,

yoksa çöllerde mi, insafına mı kalmış kum fırtınalarının?