Ben sizi önce doğururken sevdim,

sonra tanıdıkça

Beni anne diye değil, ben diye sevesiniz istedim.

Sabah kahvaltıları hazırlayan, ütü yapmayı beceren

bir anne olamadım.

Yüzünüz hep kesik kesik kaldı bende.

Filmin sonuna gelmedik ama

çok önemli sahnelerde yanınızda olamadım

Bütün yüreğimle kucaklarken sizi,

hep içimden haykırmak istedim;

bağışlayın, kaçırdığım sevgi anları için beni bağışlayın!

Yatağıma geldiğiniz günler.

‘merhaba’ derkenki gülümseyişiniz…

Her anın değeri ölümsüzdü benim için;

size yeterince iletemedimse hoşgörün.

Bir anneyi hoş görmenin ağırlığını iyi bilirim.

Benim de annem vardı.

Ama anneler ölünce çok hafifliyor.

Ben ölmeden yüreğinizde beni hafifletin.

Bildiğimizden bu yana

savaşı eksik olmayan bir coğrafyanın çocuğuyum ben.

Siz de öyle

Kosova’da tecavüze uğrayan bir anne de

doğan çocuğunu bağrına basmalı

Bağrına basmak, evrensel sevgiyi hissetmektir

Anne değil, insan olmaktır.

Komşunuzu sevin, hiç bir karınca yuvasını bozmayın.

Bu karışık dünyada içinizdeki kini öldürdükçe yaşayacaksınız.

Bazen hoşgörü sahte bir aynadır.

Hayatın kutsallığını bozanları asla hoş görmeyin,

asla bağışlamayın.

Birinin elini, bir an, içtenlikle

yeryüzünün en değerli şeyini tutar gibi

tutarsanız eğer, o kalacak sizden geriye.

Gözleriniz ileriye baksın, ateşi yüreğinizde taşıyın hep.

Promethe’yi unutmayın, benimle buluştuğunuz yerde

Yelda Karataş

Alacaydınlık,1999

Dünya Globus Şiir Ödülü Birincisi