İzlediğim filmlerini kısa kısa da olsa sizlerle paylaşmak isterim. Aşçı, Hırsız, Karısı ve Aşığı filmini izleyen çoğu insanın ilk tepkisi “iğrenç” oluyor. Ama filmde yarattığı bu dünya ile neyi amaçlamaktadır Greenaway? Eleştirel sanat ve bakış açısı işte böyle bir şey diye düşünüyorum. Tüketim toplumunu yemek yeme, boşaltım ve cinsellik üzerinden masaya yatırmış yönetmen. Alegorik anlatımı, uzun plan sekansları, kaydırmalı çekimleri ve kullandığı renk paleti ile görsel harikalar yaratıyor. Görsellikle ve biçimsellikle içeriği oluşturuyor. Yarattığı sahneler Caravagio tabloları gibi. Film üzerine çok çeşitli okumalar yapılabilir. Üretim-tüketim ve mutfak üzerinden alegorik olarak kapitalizm eleştirisi yapılıyor. Kokuşmuşluk ve iğrençlik izleyiciyi zaman zaman hırpalıyor, yönetmenin amacı da budur bence. 

Macon’un Bebeği de başka bir yıpratıcı filmidir. Bu film ise bir Hristiyanlık alegorisidir. Hristiyanlığın mucizeleri mizahi bir tarzda ama rahatsız edici biçimde geliyor karşımıza. Aslında sergilenen bir tiyatro oyunudur, İtalyan tiyatrosuna benzer bir açılışla gireriz filme ve seyirciye bunun bir tiyatro oyunu olduğu anlatılır. Örneği az bulunacak bir film vardır karşımızda. Çeşitli çevrelerce ve özellikle kilise tarafından lanetlenmiş bu film ilerledikçe tiyatro oyunu ve gerçek iç içe geçer. Oyun nerede gerçeğe dönüşür? Bir ülkede bütün kadınlar kısırdır ve halk bunu tanrının laneti olarak görmektedir. Ama bu arada çirkin bir kadının çok güzel bir oğlu olur. Çocuğun ablası herkesi onun ermiş olduğuna inandırır. İnsanlar kutsanmak için çocuğun önünde sıraya girerler ve abla da bundan yararlanarak zengin olur. Kilise ise bu durumdan rahatsızdır, abla bakiredir ama çocuğu kendinin doğurduğunu iddia eder. Bu arada Piskoposun oğlu ile evlenmek için de her yolu dener. Çocuğun gözü önünde onunla sevişmek istediğinde olaylar raydan çıkacak ve kilise kıza korkunç bir ceza verecektir. Film rahatsızlık verdiği ölçüde de mükemmeldir, Julia Ormond’un olağanüstü performansı ile bunca yıl sonra bile hala aklımda.