Her karşılaştığımda dalıp giderim bu fotoğrafa. Defalarca gördüm, hakkında yazdım, konuştuk. Ama nedense bu kez beni başka türlü, başka bir yerimden vurdu.

19 Haziran 1953 tarihinde, suçlu olduklarına dair bir delil bulunamamasına karşın, Mc Carty karanlığı tarafından idama gönderilen bir karı koca Rosenbergler. Amerikan Komünist Partisi üyesi ikisi de. Rus casusu olarak suçlanıyorlar. Baskılara ve oyunlara rağmen bu suçlamaları kabul etmiyorlar.

Aslında idam tarihleri 18 Haziran. Ancak bu idamın bir gün ertelenmesi için verdikleri sayısız dilekçe sonunda kabul ediliyor ve elektrikli sandalyeye 19’unda gönderiliyorlar. İdam tarihinin ertelenmesi için çaba göstermelerinin tek sebebi, bir gün daha fazla yaşamak değil. Evlilik yıldönümleri olan 18 Haziran’da son bir kez birlikte olabilmek. Bu buluşma bir ömre bedel ve anlamlı bir ömrün son saatleri.

Paylaştığım fotoğraf belki de, katil devletin onlara son arzu hakkı olarak verdiği 18’inde çekildi. Bilmiyorum. Ama birbirlerini ne kadar çok sevdiklerini görebiliyorum bu öpüşmede. Nefeslerini duyuyor, kalp atışlarını hissediyorum. Tel örgünün önünde son kucaklaşma. O anda neler düşündüler acaba… Hiç konuşmadan, sadece sımsıkı sarılarak neler söylediler birbirlerine ve geride neler kaldı söyleyemedikleri.

Kollarında kelepçe. Julius, kollarını Ethel’in başının etrafından geçirerek karısına sarılmış. Ethel kısa boylu. Kolları kocasıyla arasında kalmış. Ethel, omuzlarını öne doğru toplayarak ona sığınmış adeta. Farkında mısınız, Julius onu nasıl sarmış, nasıl şevkatle sarmalamış. Sımsıkı, kemiklerini kırarcasına değil; kırılgan, hassas bir kelebek gibi, onu incitmekten çekinerek ama bir vedanın tükenmeyen parıltısıyla.

İşte onlar hala parlıyorlar. Çoktan gökte yıldız oldular bile. Özgürlük için, güzel günler için mücadele edenlerin üzerine yağıyor pırıltıları… Mc Carty ve onun gibi iblisler ise unutulmayacaklar ama karanlığın derinliklerinde kalarak lanetle anılacaklar.