SERAPHİM

O kadim dillerin çocuğusun sen

Güney’in cevheri senin kalbin ama yüzyıllardır kıymetini bilemedin

Zeytuni gözlerin yoksulluğu gördü yoksunluktan çok

doğruyu aradı kalbin ışıktan çok

yalnız bıraktılar seni Seraphim senin cevaplarını soru yaptılar

her çağda tanınmayasın diye

çünkü insan yalan söylemeyi öğrendi ve sevdi

artık Sırat Köprüsü’nde bile tanımaz günahlarını

sen hüzünle bakarken işaret parmağındaki o mavi kana

gökleri imleyen o sonsuz yalnızlığa

yalın kalbin içinden geçenler umuru değil o günah çemberinin

aşka reşit olmamış kalplerin umuru değil o senin intihar rengi

gözlerin

sen yaşamaya anlam ararken yola çıktığında 

hangi yüreğin

saraphına

güvendin

ah onlar ki Sina’nın teşbihine bakıp susanlar 

onlar sözlerinin

ticaret diline çevrilmesine sevinen kelamcılar

iki nehrin koynundan çıkan susamış dilleri aslında yok saydılar

bilmediler insanlık tarihinde hangi kalbe akar Şattülarap

onlar bilmez ey Seraphim

ölümün önünde diz çöktüğü aşk’ın değerini ve insanlığın Veba’yı

aşkla yeneceğini bilmezler

serap suyun vahası değildir ve yanmadan ateşi bilemez 

hiçbir mahlukat

‘bir dağın çarpıklığını sevinç sayan’ hıyanet 

bir dağ yüreğin

cibalini ne bilir

bilmiyorlar ışığın öncü olduğunu 

bilmiyorlar

bizim gibi sevmiyorlar Seraphim… sevmiyorlar…

Yelda Karataş