Emiliano yoldaş. Artık aramızda değil. Ağlıyorum… Kardeşi ile İspanya’nın Katolik Kilisesinde, yatılı eğitim alırken din görevlileri tarafından her türlü istismara maruz kalmıştı. Kanserle mücadele ederken, politik mücadelesine de devam etti.  Kilise mağdurlarının mücadelesini veren ilk örgüt, Çalınan Çocukluk Derneği’ni kurdu. Çocukken yaşatılanlar nedeniyle dava açtı. Failini buldu, yüzleşti. Ama çoğu zaman olduğu gibi adalet yerini bulmadı. Mücadelesi sırasındaki tepkiler çocukken karşılaştıklarından farklı değildi. Failler bile cezalandırılmayı beklerken, adalet gelmedi. Filmde bir failin söylediği çok çarpıcıydı; “Bir gün gelip beni götürecekler diye bekledim hep ama kimse gelmedi.”

Serginin ilginç taraflarından biri de, projeyi yürüten vakfın kurucusu Guido Flori’nin hayatı. Flori, bir iş insanı. Çocukluğu yazının bu kısmına kadar andığımız kişilerden farklı değil. En travmatik anıları yetiştirme yurdunda kaldığı döneme ait. Flori, hayatında zorlandığı konularla başetme yöntemi olarak mücadeleyi seçmiş. İstismar mağduru, binlerce çocuğu destekliyor. Sadece cinsel istismar konusunda değil, çocuk işçiliği konusunda da büyük projeler yeralıyor. Şizofren bir anneye sahip olma yarasını da yine şizofrenlerle ilgili projeler yaparak sarmaya çalışıyor.