Siyah vizör

Ben Sophie Scholl’ün annesiyim
Kızım kendisini her şeyin üstünde gören birisine karşı, özünden başkası olamaz
Onun gölgesinin boyu ile bedeni arasında bile fark olamaz…
Ben ona hiç sus demedim ki, susamaz
Dolu bir bardak uzatmazsanız da susamaz
İlerlerken arkasına bakmaz, inandığı yoldan ayrılmaz
Bir gün herkesin adaletin olduğu yerde duracağına inanan o dürüstlüğü
Haksızlığa sessiz kalamaz

Kızım kapladığı yeri özümseyene dek elini bırakmadım
Onu uğurlarken ağlamadım
Huzurunu kaçırırlar diye sarılmadım
Tanrı beni alana kadar bir daha nefes alamam
Yaşasın dürüstlük, vicdan
Ve insanlığa yakışan herkes yaşasın…
 
Tüm çiçekler gürültüyle açar
Sophie beyaz gül
Dünya böyle sessiz olamaz
Kahraman ölmek için küçük
Adalet için büyük bir kız çocuğu…
Kimse bu elveda ile benim kadar gurur duyamaz
 
Ah kızım,
Ne kadar güzel, güneşli bir gündü
Ve gitmek zorundaydı
Onuru çeperinde
O, bedenî varlığından sonra çıkan gök kuşağını göremez

Gülşah Veryeri