bir şiire nasıl başlayacağına

karar verdi

kalem

sevişmeye nerden başlayacağını

bilmez

                  şaşkın aşık gibi

dudakların tadını  yazdı aceleyle

ruhunu kızıla boyadı hecenin

bir dize tutuşsun diye hiç tanımadığı

bir yürekle

           bir çiçekle de olabilir

üstünü çizdi ilk sözcüğün

çağırdı  uzak geçmişlerden

rugan renkli

bir çocuğun tanıdık balkonunu

bütün acıları konuk eyleyen

noktayı kaldırdı yerinden

yazmayı sürdürdü büyük harfle

sözcüklerden bir merdiven saldı

o kırgın kadın soyunun kaderine

kelimeler tutuştu birden yıllar sonra

derin acılar öyledir

sabırla parlatır incisini

sinsidir şiir pek bilinmez 

                                  büyük harfle başlayınca hüzün

                       dudakları eşkıya başı dumanlı

gelinlerin perçeminde gece yarıları

yarı çıplak  gezer

yılkı atları ölümü göze almayı bilir

bir kısa es o koyar iki yüzyıl arasına bazen

acemi duygular karışmasın diye hiçbir dilde

kentlerin köprülerini hızla geçer köşede işemek için yeryüzüne

bitmiş miydi kelimeler

kuşkuyla açtı bir daha umutsuzluğun kapısını

bir tek kendi kalmıştı inandığı bir de çocuklar

neden yazar insan dün ve yarın olmasa bugün neye yarar

bir aşina sebep aradı unutmamak için onu içine tanıttı

sahi kimdi bu her sözün peşine ölümüne  koşan

gözlerinde o hep acemi kuşku

karada vurgun yemiş

misinasız balıkçı

kimdi bu mahallenin tanıdık delisi

kimdi şiir

Yelda Karataş

Ocak, 2004