Ayşen Mehtap Kurbanzade

Yürürüm yalnızlığın yangınına

Köpüklerin seli yıkar beni, bedenimi

Söndürmez yürüyen yıllarımın korunu

Gittiğin yerden gelme nerede olursan ol

Kuruyan adımlarınla iz bırak yüreklere

Şefkatin bulutlu kucağında sönmeyen yangının

Baş döndüren dünyanın dans eden çöp insanları

Ya da çöp kokan insanları dünyanın 

Kara yağlı kayığı yoksunlar yüzdürür

Gelsen görsen ruhumdaki alacakaranlığın

Pembe hüzünlü göz kırpışını hayata bakışını

Yeniden doğuşun hüznünü duyan yürek

Bilmez ki yangın yalnızlığımda…