VİRGİNİA ROBERTS GİUFFRE;
Amerika’da Epstein’ı Deviren İngiltere’de Prensi Sarayından Kovduran Kadın
Meliha Yıldız
Virginia geçtiğimiz ay intihar etti.
Türkiye’de pek ses getirmedi ölümü, yaşarken de tanınmamasının doğal sonucu… Cinsel istismarın görünür olmasının rahatsız ediciliği, mücadelesinin de görünür olmasını engelliyor. Vefatı özellikle Amerika’da çok ses getirdi. Kendisi, çocuk ve gençlerin uluslararası cinsel sömürü ağının başındaki Amerikalı Jeffrey Epstein ve işbirlikçisi Ghislaine Maxvell ’in tutuklanmasında etken olan en önemli kurbanlardan biriydi. Bu ağ, Epstein’in dosyasındaki bazı isimlerin açıklanmasıyla birlikte, Türkiye’de de gündem olmuştu.
Virginia, yıllarca Epstein ve çevresi tarafından cinsel istismar ve sömürüye maruz kaldı. İstismarcılarından biri de Buckingham prensi, Andrew’du. Virginia ve destekçileri sayesinde York Dükü’nün askeri unvanları ve kraliyet himaye görevleri elinden alındı.
Bütün bunlar çok zorlu mücadeleler sonucu gerçekleşti. Hayatı, Epsteinlardan önce de çok zordu. Yedi yaşında bir aile yakını tarafından cinsel tacize maruz kalmış, on dört yaşında evden kaçmıştı. Yıllarca süren cinsel sömürünün ardından Amerika’dan kaçış….
Amerika’dan kaçıp Avusturalya’ya yerleşir. Herkes gibi bir hayat sürmeye çalışır. Evlenir, iki oğlu olur. Üçüncü çocuğunu -kızını- kucağına aldığında, yaşadıkları konusunda sessiz kalamayacağına karar verir ve Epstein çetesine karşı mücadeleyi başlatır.
Hiç kolay bir mücadele değildir tabi bu. Epstein, Amerika’da çok güçlü siyasi ilişkileri olan bir figür. Adasının ziyaretçileri, dünyaya yön verenler. Virginia, dünyaya yön verenlere karşı bir adalet mücadelesi başlatır. Başka hayatta kalanlarla birlikte. Ölüm tehditleri, hakaretler, aşağılamalar, tacizler… İntihara dair paylaşımını o dönem yapar; “Hiçbir şekilde intihara meyilli değilim. Bunu terapistime ve aile hekimime de bildirdim. Eğer bana bir şey olursa kötü insanların beni susturduğunu bilin.”
Ve Virginia’nın davası kazanımla sonuçlanır. Epstein ve Maxwell tutuklanır. Büyük ağdan sadece iki kişi. Dosyadaki isimler savcılık tarafından ara ara açıklanır, politik şantaj olarak kullanılır. Adanın varoluşunda olduğu gibi. Epstein Adasına gelen bir çok insana dair kayıtlı bilginin olduğu herkes tarafından bilinir. Çocuk ve genç kızların cinsel sömürüsüne dair kayıtlar adaya gelenlerin başında bir sopa olarak sallanır. Bu sebeple Epstein’de hücresinde ölü bulunur. Adalet gerektiği gibi yerini bulmaz ama hayatta kalanların verdikleri mücadele büyük bir ilham kaynağı olur. Dayanışma büyük acılar içinde olan kurbanların güçlenmesini sağlar. Bir nebze yararlar sarılır. En önemlisi bu insanlar (tutuklanan) artık başka çocukları istismar edemezler.
Davanın kazanılmasıyla dava bitmez. Epstein’le ilişkisi olan, Adaya giden herkes ve destekçileri açık veya örtülü kurbanlara saldırmaya devam eder. Virginia bunların hepsiyle bir şekilde baş eder. Dayanışmayı öne çıkarır ve “Konuş, Harekete Geç, Geri Al (SOAR)” örgütünü kurarak çocuk istismar ve sömürüsünün sonlanması için mücadeleyi büyütür. Mücadelesin bize öğrettiği; “Failler ne kadar güçlü olursa olsunlar yenilmez değildir”.
Peki bu kadar güçlü bir kadın neden intihar etti. Cevabı ölümünden birkaç hafta önce yaptığı açıklamada; “Bana kötü muamele eden ve insan ticareti yapan Ghislaine Maxwell ve Jeffrey Epstein’a karşı mücadele edebildim. Ancak yakın zamana kadar evliliğimdeki aile içi şiddetten kaçamadım. Kocamın son fiziksel saldırısından sonra artık sessiz kalamam.”
Çok güçlü siyasi ilişkileri olan Epstein’e dava açmış, onun kurduğu uluslararası cinsel sömürü ve insan ticareti ağını dağıtmış, Epstein’in siyasi çevresinin tehditlerine göğüs germiş, başka hayatta kalanlara önderlik etmiş bir kadın nasıl oluşmuştu da kocasından kaçamamıştı. Sığınacak kimsenin olmaması mı? Kocasının dövüş sanatları ustası olmasından mı? Hayat yolculuğunu sonlandırmasının nedenini kardeşi açıklıyor:
“Çocuklarınıza ulaşamamak dünyanın en kötü acısı”… “Acıyı hayal edebiliyor musunuz? Size şunu söyleyeyim, tüm fiziksel acı asla çocuklarınızdan bu şekilde ayrılmanın acısına denk olamaz.”
Son haftalarında Virginia’nın çocuklarıyla görüşmesi yasaklanmıştı. Kendisine fiziksel şiddet uygulayan kocası, Virginia’yı hastanelik etmesinin ardından, hakkında uzaklaştırma kararı çıkarıp, çocukların velayetini almıştı.
Yani, acı ve ilham dolu yolculuğuna son noktayı koyduğu yer, anneliğiydi. Başlı başına, bir suçluluk duygusu annelik. Mağdurların yaşadıkları cinsel istismar sonucu ömür boyu kurtulamadıkları suçluluk duygusuyla da birleşince, baş etmesi iyice zor bir hal alıyor. Anneniz gibi –genelde istismar mağdurlarında ihmal etmiş bir anne vardır- olma korkusuyla da birleşince, derinliği tahmin edilemez boyutlara varıyor.
Suçluluğunuz, o kadar derindir ki dünyanın en iyi insanı bile sizi kolaylıkla manipüle edebilir. Çünkü sizin kendi kendinizi nasıl suçladığınızı herkes görür ya da hisseder. Hele bir de sizi desteklemek yerine istismar eden bir eşe denk gelmişseniz… Çocuğunuz üzerinden sizi cezalandırması neredeyse kaçınılmazdır. Bazen müşterek çocuğun hayatı pahasına.
Şiddete uğrarsınız kaburganız kırılır ama uzaklaştırılan siz olursunuz. Çünkü siz suçlusunuz. Suçluluk mağdurlarda paranoyakça bir iç ses değildir. Yasalar, kültür, gelenek hep buna işaret eder. O sebeple iç ses olmuştur ya…
İç sesinizi kontrol edebilmeyi başardıktan sonra da suçlanırsınız. Ses çıkardığınız için, hemen ses çıkarmadığınız için, birilerini ifşa ettiğiniz için, o kanalda değil de bu kanalda açıklama yaptığınız için, kutsallara dokunduğunuz için… Kısaca siz var olduğunuz için suçlusunuz.
İnsanlar mağdurları suçladığında ya da mağdurlardan uzak durduğunda şunu söylediklerini düşünüyorum; “Seni görmek istemiyorum, çünkü sen insanlığın karanlık yanlarını aydınlatıyorsun ve bu beni rahatsız ediyor.”
Avukatı açıklamasında; onu kader kurbanı değil ilham veren insan olarak tarif etmek istiyorum dedi. Bende onun ilham veren bir paylaşımıyla bitireyim yazımı.
“Anneler, babalar, kızkardeşler ve kardeşler savaş hatlarının çizildiğini göstermeli ve kurbanların geleceği için birlikte mücadele etmelidir. Protesto etmek cevap mıdır? Bilmiyorum. Ama bir yerden başlamalıyız.”
