Evini özlemedin mi diye soranlara sormak isterim

Ev neresi bu göçebe dünyada?

Hangi ırmak besler kalbimin yaban çileklerini

Sonra mavi menekşeli bir ay batımı

Herkes için ısmarlanmayan koca bir yalnızlık

Gözyaşlarımın sesini duydum her bahçede

Her gittiğim ülkede Karadeniz’i aradım

Biliyorum o dokunuşun kokusu bir başka 

Çığlığı sınırları aşıyor çok dalga boyu 

O kum havuzunda bir çocuğun ömrü var 

Benim hatıralarıma akan 

Yağmuru bulutlara vurgun

Yapraklar koparken avucumu bırakmayan

Öyle hafif öyle candan 

Gördün mü hiç, bir ülkeden baharın gidişini!

Kanar gençliği yaprakların

Evsizim ben bir karaçalıya bile hasretim bu diyarda

İnceliğin idare lambası kısık haritası kayıp 

Koca göğün gözleri fırtına grisi

Kalbimin dallarını kıran hoyrat sözler

Bir plaj havlusu gibi seriliyor hayatıma 

Öyle çabuk öyle rahat

Bakıp bakıp ağlıyorum rüzgâra teslim her şeye

Gönlüm yağmur eşkıyası

Gönlüm yaprak yağmuru

Yelda Karataş

Ekim, Kasım 2024

Fotograf: Berin Uyar