Karnı doymalı önce bir çocuğun

Sığınacak çatı altı 

Ruhunu okşayacak bir el olmalı

Oysa onların,

Aynalı elbise dolabı

En temizinden bir entari belki kırmızı

Özenle kesilmiş kâkülleri

Yarına kalacak anne resimleri

Yok

Şimdi yalnız sokaklara ev diyor

Bir küçük beden çıplak ve kimsesiz 

Köşe başına kıvrılmış ayak izleri

Başında güvercinler çırpınıyor

Ah, nasıl sevinecek biri uzatsa elini 

Güneş’ten başka dönüp bakan

Yok

Kaldırımlar iyi tanır kimsesiz ıslıkları 

Pazar kahvaltısı bütün aile 

Masa üstünde dolu süt bardağı

Yumuşak yastıkta deliksiz uykuları

Defterlerinde ‘güven’ sözcüğü

Yok

Ey insanlar unutmayın

Dünyanın yaralı kuşlarıdır sokak çocukları