Yelda Karataş
Fotoğraf: Cengiz Yavuzak
Karnı doymalı önce bir çocuğun
Sığınacak çatı altı
Ruhunu okşayacak bir el olmalı
Oysa onların,
Aynalı elbise dolabı
En temizinden bir entari belki kırmızı
Özenle kesilmiş kâkülleri
Yarına kalacak anne resimleri
Yok
Şimdi yalnız sokaklara ev diyor
Bir küçük beden çıplak ve kimsesiz
Köşe başına kıvrılmış ayak izleri
Başında güvercinler çırpınıyor
Ah, nasıl sevinecek biri uzatsa elini
Güneş’ten başka dönüp bakan
Yok
Kaldırımlar iyi tanır kimsesiz ıslıkları
Pazar kahvaltısı bütün aile
Masa üstünde dolu süt bardağı
Yumuşak yastıkta deliksiz uykuları
Defterlerinde ‘güven’ sözcüğü
Yok
Ey insanlar unutmayın
Dünyanın yaralı kuşlarıdır sokak çocukları