Umur Talu, katıldığım tanıtım toplantısında, kitabın kapağındaki Che ve hamburger görselinin epey tartışma yarattığını belirtti. Tasarımcı, Che’nin sosisli sandviç (hotdog) yerken çekilmiş fotoğrafından esinlenmiş olmalı. Gerçi bunun herhangi bir ekmek arası mı, hotdog mu olduğu da tam net değil ama; bence dikkat çekici , çarpıcı bir tasarım olmuş

“Devrim Mutfağı”nda kimini unuttuğum, kimini ilk kez okuduğum bazı bilgiler; anılar ve anekdotlarda ise şaşırtıcı hikayeler var ve keyifle okunuyor. Otuz yedi farklı bölüm var; Marx ile başlıyor, Atatürk ile bitiyor. Kimi bölümler Fransız 1789 ve 1848 Devrimi, Süfrajet gibi toplumsal hareketlere ayrılmış, kimi bölümde ikisi bir arada ele alınan siyasi liderler veya Zapata, Villa, Harrera gibi üçü bir arada toprak ve özgürlük savaşçıları var. Yani elliye yakın devrimcinin yaşamından kesitlerle bir dünya tarihi. Ben bir solukta okudum, yemek tariflerine sonra bakarım diyerek tüm hikayeleri bitirdim. Kiminin altını çizdim, kimine güldüm, kiminde hüzünlendim. Ancak en çok ve en çok, günümüz Türkiyesi ve Gazze dahil, yemek üzerinden var olan sömürü ve soykırım üzerine düşündüm. Bu kitapta yer alan bilgiler… yükselen bir ivmede son günlerde ülkemizde yaşananlar…  Gazze’de katliam ve açlıkla süren soykırım…  Ekim ayının devrim çağrışımıyla birleşti, bu deneme yazım oluştu.

Dünya tarihini değiştirenler dahil hepimiz insanız. Mutlaka ama mutlaka yemek zorundayız. Yaşamak ve yaşatmak için, çalışabilecek enerjiyi bulmak için, büyüyebilmek için, sağlıklı kalabilmek için yemek zorundayız. Üç öğün değilse bile açlıktan ölmemek için bir öğün. ’Bu zorunluluk çağlar boyu iktidarların ve hakim sınıfların dönem dönem sopasına dönüşmüş, yemek ve yiyeceğin paylaşımı konusunda eşitsizlik hep sürmüş; çalışan kesimi kendilerine karşı çıkamayacak kadar beslemişler, ya da açlıkla terbiye etmeye çalışmışlar. Bir çok isyanın, devrimin temelinde, bu yiyecek bulamayan alt sınıfların başkaldırısı yok mu? Bu yüzden çıkan sayısız savaş dünya tarihinde yer almıyor mu? 

 ‘Kant’ın “insan nedir?” sorusuna Feuerbach’ın kısa yanıtı “insan yediğidir”. Feuerbach felsefesinin merkezine mideyi koymuştur. Yemek ve içmek beden ve ruhu bir arada tutar. ‘Yağ yoksa et ve kas yoktur. Yağ yoksa beyin ve akıl yoktur. Yağ ise sadece yiyecek halinde gelir. Yiyecek ve yemek varoluşun özüdür. Her şey yemeye ve içmeye bağlıdır.Yiyecek kan olur; kan ise kalp ve beyin. Derken düşünce ve ethos olur. Yiyecek, her şeyin başıdır. İnsanları geliştirmek istiyorsanız, iyi yemek verin; günaha dair safsatalar değil.’ (Kitaptan)         

Şimdi bu tespitten hareketle, ülkemizdeki ekonomik krizi, hayat pahalılığını,  halkın çoğunluğu için yeterli ve sağlıklı gıdaya ulaşmanın ne kadar zor olduğunu bir düşünelim. Bunu sadece beceriksizlik ya da tesadüfle mi açıklayacağız? Komplo teorilerine pek prim vermesem de, tarım ve hayvancılığımızın, gıda endüstrimizin adım adım gerilediği/ geriletildiği aklımı kurcalıyor? Birçok alanda olduğu gibi tarımda da, artık ne beş yıllık kalkınma planlarımız var, ne de bilimsel politikalarımız. 21. yüzyılın  Türkiyesinde üretilen tarım ürünlerinin bir çoğu, ihraç edilen ülkelerin kapılarından dönüyor. Kabul edilemez oranda yüksek tarım ilacı içerdiğinden ve/veya gıdada önemli olan saklama koşullarının sağlanamaması nedeniyle oluşan aflatoksin ve benzeri zehirlerden dolayı. Dönen bu ürünlerin imha edildiği konusunda ise net bilgi yok. İç pazarda tüketildiği konusunda derin şüpheler sürüyor. Toplum sağlığını yakından ilgilendiren bu konuda, hesap sorulacak mercii de yok, şeffaf yönetim de… Ağırlıklı olarak üretici suçlanıyor.