“Çabuk geri çekil, şu an senden uzaktayım, koruyamam seni, lütfen geri çekil. Elim kolum bağlandı, yanına gelemiyorum. İki adım gelsen yanımdasın, sarıl bana sıkıca sarıl, başını boynuma göm. Ayaklarını belime dola. Sana nefes ve yemek olurum. Hemen lütfen. Ölürsek birlikte ölelim, bensiz ölme. Korkmuyorsun ölümden, ben de korkmuyorum, sadece sensiz ölmekten korkuyorum, eksik ölmekten…Geldiğin için teşekkür ederim, sıkıca daha da sıkıca sarıl. Sensiz yol alma şansım yok. Çok geç buldum seni, önceden hiç yürümemiş, yol almamış, hiç gülmemiş, hiç tek hissetmemişim meğer. Şimdi biricik ve tekim.

Yola eşlik etmek isteyen biri var. Gelsin ama seni benden almasın. Gelsin mi bizimle? Uzun yol arkadaşı değil belki ama bir süre bize eşlik edebilir. Hem muhabbet olur, belki bizim göremediğimiz güzellikleri gösterir, belki mis kokulu bir çiçek, belki şahane gövdeli bir ağaç, belki kırlangıç kelebeği belli mi olur. Huzurumuza huzur katacaksa, neşelendirecekse gelsin tabi haklısın. Ama eşlik etmeden bunu nereden bileceğiz? Hadi gelsin. Bazen seni sıkıca tutan iki elimden birini bırakabilirim, gitme olur mu sakın. Onun da elini tutmak istersem beni bırakma. Tamam hadi bu kadar durduğumuz yeter, ben hazırım, yola koyuluyoruz, sen her şeyden önemlisin bunu sakın unutma.”

Benliğe içinden haykırarak ama dışından usul usul anlattığı bu cümlelerin ardından ilk adımı attı. Sonra ikinci adımı attı. Gözüne şahane renkli bir çiçek takıldı, önce benliğine sonra yol arkadaşına göstermek istedi. Yanında yol arkadaşı yoktu. Arkasına baktı. İki adım geride kalmıştı. Göz göze dahi gelemediler. Yol arkadaşı gözünü dikmiş ayaklarının önünde duran büyük kaya parçasına bakıyordu. Kaya büyüktü, korkuları gibi. Ya üstünden atlayacak ya yanından geçecekti. Onu anladı. Eskiden kendi kayasını yara bere içinde aşabildiği için, karşısına çıkan ilk kayada korkan yol arkadaşını anlıyordu. Önündeki kayayı oradan almak ya da elini tutup kayanın yanından ona başka bir yol göstermek isterdi. Ama yapmadı, zaten yapmamalıydı da. Yol arkadaşı da insandı ve büyümesi için bunu o yapmalıydı, belki düşe kalka, belki yara bere içinde, ama o yapmalıydı. 

Başını önüne eğdi, arkasını döndü, benliğine daha sıkı sarıldı. Bir süre güzel bir şey görmek istemediği için gözlerini kapadı. Çünkü güzel bir şey görse yol arkadaşına göstermek isteyecekti. Gözleri kapalı bir süre yürüdü, benliği düşmesin diye ona göz kulak oluyordu. Yol arkadaşından iyice uzaklaştığına emin olana kadar gözlerini açmadı. Arkasından ona yaklaşan adım sesi de duymuyordu. Belki de bir daha hiç gözlerini açmayacaktı.